kendime mektup-2

düğüm düğüm bir sessizliğin içinde koşturup duran düşünceler, 
kışa kaç adım kaldı ki? hiç, 
uzansak tutacağız,  ellerimiz buz kesti çoktan..
özledik,
çocukluğumuzdan arttırılmış umutlar
kırılmış ışığın koynunda ve
bir yandan oynadığımız tüm oyunların büyükler için versiyonları saçılmış etrafımıza..
herkes biliyor,
herkes görüyor,
herkes anlıyor;
paspasların altına bırakılsın bütün anahtarlar!

bu nemenen bir yalnızlık gelip de duruveren karşımda,
öylesine,
usulca dokunuyor rüzgardan nasibini almış saçlarıma...
yakındır;
ömrümüzün en yakıcı ayazının kapısında
en iyi bildiğimiz uğraşılara döneceğiz yavaş yavaş..
sen sana,
ben de sana..

Hiç yorum yok: