yazık

Çünkü kırılıp dökülen aynanın sırrından sızan nazarda saklıyoruz her şeyi

Bir el değimişlik ki kendi içerisi karman çorman

O kadar dudak ne kadarını öpmez ki senin

Kalan yerlerle yetinebilmek için

İşlenebilir olman lazım eşittir-in ardından

Yıkılan duvarın yanı başında ki apartmandan hatırlamalısın en çok

Nasıl da kendini sevdiğini

Hatta yalnız kendini sevdiğini

Sadece kendini sevebildiğini

İlk otostop çekenler son varanlardır aslında

Şehrin içerisinde kendinden yamalı bir meydan

Meydanın ortasında kendini çağırıp duran bir deli

Delinin ellerinde bahçelerden aşırılmış elmalar

Elmanın yüzeyinden dudakların gibi kırmızı bir kabuk

Kabuğun içerisinde yazıdan saklanmış duygular

Duyguların arasında bir başlayıp bir biten o aynı melodi

Elma kabuğu dudaklarından yayılan belli belirsiz bir ıslık

Sakladığımız tüm nazarları o ıslığa ulaşabilmek için çatlatıyoruz

Çatlatıyoruz maviboyalıtaşınüzerindekisarıbeyazgözbebeğini

Gözlerimizi mavinin içerisinde süzüyoruz

Deniz de miyiz yoksa?

Burası o deniz mi? O ikimizin de çok iyi bildiği deniz mi? Hani kıyısında senin oturduğun, adının oturduğu deniz mi?

Ve aslında yerden yönden her yerden her yönden sana esse de bu rüzgar;

sen estiği hiç bir yerin içinde değilsin ki..