öğlen arası

saklanmış
şehre,
görünmeyen ana yoldan,
bir parkta
çimenlerin üzerine
dağıtıp
eteklerimi
fısıldadım
aklımdan tüm geçenleri
fısıldadım
çimenlere,
tepemdeki dut ağacına,

bileklerimden tırmandı
küçük
böcek
diz kapağıma
bile varamadı
neredeyse ağlayacaktım hatta
ağladım da galiba

insanı
amiyane
yapan hayat

çimenleri de sulamışlar
onu da
kalkınca
anladım